De dame had een grijs gewaad aan die alles behalve haar gezicht en fragiele handen bedekten. Haar langzwaard steunde op de grond terwijl haar twee handen op de top van het handvat steunde. Ze stond een tiental meter van de poort af waar andere mensen rigoureus de poort probeerden te versterken.

De standvastige dwerg wandelde naar haar toe en eiste dat ze de dorpsmensen moest helpen met de verdedigingswerken. Haar antwoord was kort en beheerst: "Dit is niet mijn gevecht tot iemand mij uitdaagt, dwerg."

De dwerg hobbelde verder met zijn cohort naar de verdedigingen vloekend onder het roemoer van de dorpelingen.

"Verdomme, verdomme. Het zijn er te veel, te veel op de muren als dit zo doorgaat, ik ga er nooit langskomen." Haar gedachten waren een wirwar. Ze zag hoe de vijand nu pijlen begon af te schieten over de muur heen. De dorpsmensen, meesten enkel gekleed in simpele kleren of wat leer hadden geen kans.

Elke muskettier begon zelf zijn doelen uit te kiezen, nu de vijand zowel dichtbij als veraf was. "Zie je waar ze vandaan komen?"   Klonk het boven hun wapens heen.
Nog een pijl raakte zijn doel en een dorpsbewoner met een hellebaard viel naar onder en landde met zijn rug op de rand van een huifkar. Als hij door de pijl niet zou sterven is hij dood omdat zijn rug nu in twee gebroken is.

De jonge vrouw zag geen mogelijkheid en liep de steeg in naar haar boog.

De ram was nu niet ver meer van de poort en de potten olie werden nog steeds de trappen opgebracht. Hugo brulde zijn bevelen links en rechts van de muur en stelde doelwitten aan zijn manschappen, voor zo ver ze konden horen.

De jonge dame kwam de steeg uit met haar zwaard op haar plaats rond haar heupen. Pijlen op haar rug en boog in hand en zag net nog de sporen van vier brandende pijlen. De pijlen landen op de daken en startten een klein vuur.

De jongedame werd vlak bij de ingang achtergelaten terwijl de bruut zich haastte naar de volgende verdieping. "Ik zal dit niet vergeten MENS!" Zei ze uit volle borst, maar haar wangen bloosden als kersen.

Ze was zo dichtbij, ze had minstens tien beestmannen gedood, zeven met de boog en drie met het zwaard. Ze had net de ladder bij de muur gehaald en werd toen opgepakt door de sergeant. De smid, waar ze gisteren pas haar zwaard had geslepen, was ook in de herberg samen met zijn gigantische hamer. Onder zijn leiding werden de vele tafels tegen de kleine ramen gezet waarna hij met zijn hamer grote nagels in de muur sloeg.

De jonkvrouw zag haar kans en glipte achter de toog en nam zichzelf een glas bier. Ze had er al vier op voordat er de bijlen en hamers begonnen te beuken op de ramen. De manen op de bovenste verdieping konden de horde niet aan. Maar dat kon de jonkvrouw niet schelen. Vooral niet na zeven goede glazen Esteliaans bier.
De sergeant kwam terug naar onder, zijn schouder bloedend.
"Waar is de vrouw met de boog?" Riep hij over de menigte heen. "Waar is ze?" Riep hij harder. Na enkele ogenblikken zoeken had hij haar gevonden achter de toog, met haar handen naar de lucht grijpend. Alsof ze de lichtjes wou vangen die aan het plafond hingen.
De sergeant wierp zijn hand naar zijn gezicht en schudde met zijn hoofd. "Een dronken schutter is beter dan geen schutter." Zei hij met een teleurgestelde zucht. Nam haar op en ging toen de trappen op.

Especias Campeador was maar een boerenjonge, geboren en getogen op dezelfde boerderij tot zijn twintigste lente. Zijn vader was zoals zijn moeder dat zij

"Nu zou ik graag willen weten waarom je je zelf zat hebt gedronken." Zei de dwerg terwijl zijn ademhalingen lichtjes verzwaarden.
"Ach..." Zei de jongevrouw haar schouders ophalend terwijl ze de dwerg inhaalde.
"Mag ik dan je naam weten?" Vroeg de dwerg terwijl hij de dame probeerde bij te benen.
"Noem me wat je wil. Ik heb mijn naam en verleden lang geleden achter mij gelaten." Zei ze met een zucht.

"Dit is spannend." Zij de vrouw terwijl ze zich neerplofte langs de dwerg, haar grijns scheen haar volledige gelaat te bedekken. Haar handen gleden over het gras heen, ze voelde het, ze kon het ruiken. De natuur, het was prachtig.
"Ga terug naar je plaats vrouw!" Blafte Hugo zo luid hij durfde.
"Ach, met jou kan je ook geen pret hebben. Ik ga wel naar de andere." Ze stond sierlijk op en ging geruisloos verder. Hugo was zo geconcentreerd een dat hij een twaalf stappen in elkaar aan het zetten was.
De vrouwe ging verder en verder en verder het bos in terwijl ze elke boom voelde en grondig bekeek.
"Ah daar ben je." Zij de vrouw toen haar hoofd tussen het gat in de holle boom heen keek. De gezicht van de man binnenin nam rare vormen aan terwijl hij zich uit het hachelijke situatie probeerde te redden.
"Jij hoort mij niet te zien." Zij hij terwijl hij zich doorheen het gat duwde. "Jij hoort geen boompjes pijn te doen." Antwoordde ze. "Wat doe je hier?" Ging ze verder.
"Dat maakt nu niets uit. Helaas dame, moet ik nu verder." Zij de man terug, trok zijn kap op en wandelde weg.
"Jij bent erger dan de dwerg." Kon hij nog net horen voordat hij te ver was.